4

W dziedzinie badań nad mózgiem dokonuje się niesłychany postęp. W 1981 roku dr Roger Speery otrzymał nagrodę Nobla za swą teorię rozszczepienia mózgu. Jego praca zapoczątkowała nowy sposób myślenia na temat analitycznej dominacji lewej półkuli mózgowej. W miarę zanikania tendencji do przeciwstawiania lewej i prawej półkuli, pojawiały się nowe koncepcje, nowe sposoby pełniejszego pojmowania istoty mózgu. Omówimy je w tym rozdziale, rozpatrując owe teorie na gruncie praktyki.

Mózg zbiera, gromadzi i przechowuje dane w mniej więcej tak jak hologram. Hologram powstaje z wielokrotnego zestawu obrazów czy punktów odniesienia tego samego przedmiotu, rzeczy lub zjawiska – jednym słowem obrazu obiektu postrzeganego z rozmaitych punktów widzenia i w różnych perspektywach.

Ponieważ przez wiele lat kolekcjonowałem hologramy, takie porównanie mózgu do hologramu natychmiast zwróciło moją uwagę. Pewnego dnia nieodwracalnie zniszczyłem jeden z moich hologramów i odkryłem coś bardzo interesującego. Chociaż klisza przedarta została na połowę, oba kawałki nadal pokazywały trójwymiarowy obraz. Po jeszcze jednym przedarciu kliszy obraz widniejący na wszystkich kawałkach wciąż zachował trójwymiarowość, ale działo się z nim coś ciekawego: przedstawiał mniej szczegółów. Mimo iż obraz pozostał trójwymiarowy, jego perspektywa nie była pełna. Wyjaśnijmy to na przykładzie: gdyby zniszczono prawą stronę, nadal widzielibyśmy trójwymiarowy obraz, ale tylko lewej strony twarzy!

Hologramy lepszej jakości mieszczą w sobie większą ilość zapisanych odwzorowań, czyli więcej punktów odniesienia, tworząc bardziej szczegółowy, gęściejszy i ostrzejszy trójwymiarowy obraz.

Dr Carl Pribram ze Stanford University – prekursor w dziedzinie badań nad mózgiem i umysłem – podejrzewa, że mózg rejestruje czy identyfikuje dane w podobny sposób jak hologram, czyli w formie wielokrotnych odwzorowań, oraz że owe dane zapisywane są w “rodzinie" mózgowych neuronów. Nazwał tę tezę holograficzną teorią, mózgu.

Do czasu opublikowania pracy dr Pribrama poświęconej modelowi holograficznemu sądzono powszechnie, że każda informacja przechowywana jest tylko w jednym ściśle określonym miejscu. Oto uproszczony przykład: jeden neuron przechowuje dane służące do rozpoznania ręki, inny natomiast będzie rozpoznawał ucho. Praca Pribrama wskazuje na odkrycie nowego, wyjątkowego sposobu, w jaki mózg przechowuje dane – ta sama podstawowa informacja mieści się w zwielokrotnionej liczbie komórek mózgowych.

Po przestudiowaniu holograficznej teorii mózgu pojęliśmy, jak można ją zastosować do wizualizacji – jednej z funkcji mózgu czy umysłu.

Wizualizacja była tematem wielu seminariów prowadzonych przez nas na całym niemal świecie. W 1981 roku poproszono mnie, bym przedstawił zagadnienie wizualizacji na Międzynarodowym Zjeździe Silvy w Laredo w Teksasie. Przebieg zjazdu nagrano na taśmę i przez wiele lat kaseta Z owym nagraniem cieszyła się wielkim powodzeniem na rynku.

Wizualizowany obraz przypomina w dużej mierze obraz holograficzny. Aby jednak uzyskał taką ostrość jak doskonały hologram, musi zawierać w sobie wszystkie szczegóły, Trzeba więc zwiększyć ilość informacji, które dostają się w pierwotnej postaci do naszego mózgu. Im więcej danych, szczegółów i rozmaitych punktów widzenia, tym ostrzejszy jest obraz wizualny (mentalny). Takie uszczegółowienie percepcji można osiągnąć dzięki podniesieniu umiejętności obserwacji Dodając więcej punktów odniesienia – wzbogacając dane o szczegóły – możesz udoskonalić swoją wizualizację.

Wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy, że wizualizuje. Jednakże my wiemy, że nie mogłyby one podjąć najprostszego działania bez wizualizacji.

Różnica między “wizualizacją" a “wyobraźnią" została jasno zdefiniowana przez dr Silvę. Powiada on: “Wizualizacja to po prostu przywoływanie uprzednio zgromadzonych w mózgu informacji (wspomnień). Wyobrażanie sobie polega natomiast na tworzeniu zupełnie nowych informacji lub na pewnej zmianie – o charakterze twórczym – danych przechowywanych w pamięci". Widzisz więc, że każdy człowiek wizualizuje, ponieważ każdy posiada pamięć! Kłopot w tym, że mamy skłonność do komplikowania tego prostego procesu.

Ludzie o duszy artystycznej wspaniale umieją wizualizować. Ta ich zdolność nie jest żadnym specjalnym darem natury; po prostu artyści rozwinęli ją w sobie, obserwując przedmioty w specyficzny sposób.

Wyciągnij rękę przed siebie, zwróć ją wnętrzem dłoni ku sobie i patrz na nią przez chwilę. Co widzisz? Jeśli patrzysz jak większość ludzi, widzisz po prostu rękę. Artysta zaś ujrzy wiele rzeczy, których przeciętny człowiek w ogóle nie dostrzega: po pierwsze, przestrzeń wokół ręki, następnie światło i cień oraz rozmaite odcienie barw. Artysta zobaczy także specyficzne linie zakreślone cieniem, nierówności i fakturę skóry, a w końcu samą rękę. Na artystyczne widzenie przedmiotu składa się wiele informacji, które tworzą całość.

Spróbuj w podobny sposób przyjrzeć się swojej dłoni i dostrzec jak najwięcej szczegółów. Następnie zajmij się obserwacją przedmiotów wokół siebie. Najlepiej zacząć od piłki. Popatrz na otaczającą ją przestrzeń i na powierzchnię, na której piłka leży, zwróć uwagę na cień i na samą piłkę. Spróbuj dostrzec różnice w barwach oraz światłocienie na jej powierzchni.

Problem, jaki większość ludzi ma z “widzeniem" obrazu myślowego, wynika stąd, iż nie dość uważnie obserwują oni pierwowzory. Aby zatem otrzymać “dobry obraz", musisz mieć “dobre punkty odniesienia". Chcąc poprawić jakość wizualizacji, zwracaj baczną uwagę na szczegóły przestrzeni, w której pracujesz, oraz tej, w której bawisz się i wypoczywasz. I zacznij widzieć cały obraz!

Podstawową zasadą konieczną do zrozumienia istoty wizualizacji holograficznej jest formuła: DO = DW.

Twoja wewnętrzna świadomość nie zablokuje twoich działań ani drogi do celu, jeśli uzna, że nie dzieje się nic nowego – inaczej mówiąc, że nie wychodzą one poza status quo. Najłatwiejszym sposobem na przeprogramowanie, przekonanie lub przechytrzenie umysłu jest stworzenie tego, co możemy nazwać realistycznym doświadczeniem. Realistyczne doświadczenie to coś więcej niż wizualizacja. Polega ono na kształtowaniu pełnego, kompletnego doświadczenia, zawierającego w sobie zarówno wrażenia fizyczne, jak i psychiczne – a więc odczucia wzrokowe, słuchowe, zapachowe, dotykowe, smakowe i co najważniejsze, emocjonalne.

Gdy w restauracji kelner stawia przed tobą spagetti, twój mózg rejestruje nie tylko obraz wizualny, ale także ciepło Unoszące się z potrawy, zapach sosu, dźwięk talerza stawianego na stole i, oczywiście, smak dania. Zapisuje więc rye tylko wygląd, ale pełne doświadczenie wraz z emocją, której wówczas doznajemy.

Opisane doświadczenie było realne, my zaś chcemy zająć się doświadczeniem “realistycznym" – doświadczeniem stworzonym, w przeciwieństwie do “doświadczenia przeżytego" czy “doświadczenia przywołanego". Stwórz doświadczenie realistyczne dla każdej treści, jaką chcesz zaprogramować w umyśle – a więc dla uzyskania pozytywnej postawy, osiągnięcia jakiegoś celu czy poprawy stosunków z ludźmi. Umysł zaakceptuje realistyczne doświadczenie jako rzeczywistość.

Poświęcając czas na kształtowanie “kompletnego doświadczenia", wzmocnisz siłę programowania swego umysłu.

Skuteczne przechowywanie, programowanie czy przeprogramowywanie realistycznego doświadczenia będzie zależało od dwóch czynników:

Proces uczenia się polega na powtarzaniu. Ono przygotowuje magazyn do przechowywania myśli, obrazu lub programu i kieruje cię ku realistycznemu doświadczeniu. Wielokrotne kształtowanie myślowego obrazu służy wzmocnieniu i trwałemu odciśnięciu nowej informacji w licznych komórkach mózgowych. Agencje reklamowe z powodzeniem wykorzystują metodę powtarzania w radiu i telewizji, by cokolwiek sprzedać. Aby nakłonić klienta do kupna jakiegokolwiek towaru, w reklamie powtarza się jego nazwę co najmniej trzy razy.

W informatyce nie ma znaczenia, ile razy wprowadzano informację do pamięci komputera, lecz jakość owej informacji: dane muszą być wprowadzone w sposób perfekcyjny. Głównie to decyduje o sukcesie. Kiedy na coś patrzysz, oczy przesyłają do mózgu perfekcyjny obraz przedmiotu (tak doskonały, jak widzą go twoje oczy). Wprowadzona informacja porównywana jest z wcześniej zgromadzonymi danymi, po czym zostaje skatalogowana i umieszczona w odpowiednim miejscu. Rzeczy, które widzisz, uznane są za rzeczywiste i przechowywane jako fakty. Krzesło, stół, autobus jadący ulicą to przykłady takich faktów. Gdy dochodzi do konfliktu między nowymi informacjami a danymi zebranymi wcześniej, nowe informacje zostają poddane powtórnemu przetworzeniu i zapisane jako dane spekulatywne. Kiedy na pokazie sztuk magicznych widzisz kobietę unoszącą się w powietrzu, w twoim umyśle powstaje informacja spekulatywna.

Jeśli pragniesz przeprogramować swój stary system przekonań, musisz wielokrotnie przesyłać do mózgu obrazy myślowe “nowego programu". To, w jaki sposób mózg przechowuje nowe dane i jak porównuje je z wcześniejszymi, zależy od ich jakości. Mętne informacje mogą osłabić skuteczność programowania. Jeśli nadchodzące dane nie są Zgodne ze starym programem, stają się spekulatywne, ponieważ znajdują się poza twoją strefą komfortu. Stwórz szczegółowe doświadczenie realistyczne i powtarzaj je wielokrotnie na poziomie alfa – i obserwuj, jak twoja strefa komfortu poszerza się, by ogarnąć bogactwo nowych rzeczy i doświadczeń.

Używaliśmy terminu “doświadczenie", a nie wizualizacja bądź obrazowanie, ponieważ to, co zwykle nazywane jest wizualizacją, w rzeczywistości jest przywoływaniem doświadczeń.

Możemy zatem użyć nowego słowa na opisanie tworzonego doświadczenia. Ponieważ na poziomie alfa dokonujesz internalizacji doświadczenia, możemy je nazwać INERGIZACJĄ HOLOGRAFICZNĄ, zamiast wizualizacją.

Obserwuj świat, który cię otacza. Przyglądaj się uważnie nie tylko obiektom i ludziom, ale także ich cieniom. Staraj się widzieć nie tylko kolor, ale zaciemnienia i jaśniejsze plamy, otaczającą przestrzeń i tło. W ten sposób ustalasz punkty odniesienia potrzebne do stworzenia modelu wizualnego.

Wsłuchuj się w brzmienie dźwięków, nie tylko w wypowiadane słowa, ale również w rozmaite dźwięki nieartykułowane, takie jak “hmm", “uch", “och". Zwracaj uwagę na prędkość mowy, na barwę głosu i ton.

Słuchaj innych dźwięków płynących z otoczenia, zarówno odgłosów natury, jak też wywołanych przez człowieka – gwaru ulicznego, warkotu przejeżdżających autobusów, odgłosu lodówki, wiatraczka, piecyka, czyjegoś oddechu i sapania. Te szczegóły pomogą ci stworzyć holograficzną inergizację.

Pojęcie “kinestetyczna" obejmuje wrażenia czterech zmysłów: węchu, dotyku, smaku i – tak! – wrażenia emocjonalne.

Węch. Zapachy, przykre i przyjemne, odznaczają się ulotnością. Z zewnątrz może dotrzeć do ciebie zapach oceanu, świeżo skoszonej trawy albo leśny zapach sosnowych igieł. W domu – zapach potraw, kwiatów w wazonie lub domowych zwierząt. Delikatny aromat perfum czy ostra woń potu... wszystko to rejestruj w umyśle, by stworzyć realistyczne doświadczenie, które trzeba wyposażyć w odczucia węchowe.

Dotyk. Małe dzieci posługują się zmysłem dotyku, by czerpać informacje o świecie. Przypomnij sobie, jak twoje dzieci niegdyś dotykały wszystkich przedmiotów. Ucz się zatem od najmłodszych, powróć do zwyczaju z dzieciństwa i spróbuj określić, co wtedy czujesz. Czy coś jest ciepłe, czy chłodne? Gładkie czy szorstkie? Zapisuj te wrażenia w umyśle. Wyciągnij rękę i dotknij kogoś. Zwróć także uwagę na swoje odczucia, gdy ktoś dotyka ciebie.

Smak. W kategorii wrażeń kinestetycznych nie wolno pominąć odczuć smakowych. Zastanawiaj się nad smakiem każdej potrawy i przypraw – czy są delikatne czy ostre, proste czy wyszukane. Analizuj również bardziej powszednie smaki: słony, słodki, kwaśny. Staraj się określić, jaki masz smak w ustach, gdy nie jesz. Może w chwilach rozczarowań czujesz gorycz, to znów, w chwili sukcesu – po udanej transakcji lub kiedy osiągniesz wymarzony cel albo jesteś zakochany – cudowny smak słodyczy.

Nie ma silniej motywującego czynnika niż odczucia emocjonalne, a mimo to większość z nas rzadko zwraca na nie uwagę. Tak, emocje również mają charakter kinestetyczny -sprawiają, że nasze ciało odczuwa. Uświadom sobie, co czujesz, widząc szczeniaka, szczura lub atrakcyjną osobę płci przeciwnej. A jakie są twoje odczucia wobec zdarzeń, w których uczestniczysz czy oglądasz na ekranie telewizora? Jaki wpływ fizyczny na twoje emocje ma widok wypadku drogowego, pary trzymającej się za ręce, tęczy, zachodu słońca, deszczowego poranka lub pełni księżyca? Zwróć uwagę na swoje uczucia, gdy patrzysz na kogoś obcego, na kuzyna, szefa, ukochaną. Dzięki określeniu własnych wrażeń w takich i innych sytuacjach uda ci się dodać więcej .filmowych kadrów" – czyli punktów odniesienia – do holograficznej inergizacji (realistycznego doświadczenia), którą będziesz tworzył.

.Możesz szybko podnieść skuteczność programowania, jeśli ustalisz punkty odniesienia dla wszystkich pięciu zmysłów oraz dla odczuć emocjonalnych. Znajdź czas na PSP, czyli na Próbowanie, Stosowanie i Powtarzanie. Od dziś zacznij obserwować świat z uwagą, abyś w przyszłości, podczas tworzenia realistycznego doświadczenia miał do dyspozycji wyraźne, szczegółowe wspomnienia.

Następny krok w pracach nad inergizacją holograficzną stanowił wielki przełom. Poszukując sposobów na udoskonalenie umiejętności wizualizowania, zdawaliśmy sobie sprawę, że mamy już klucz do rozwiązania problemu, a kluczem tym jest wnikliwa obserwacja. Musieliśmy jeszcze znaleźć sposób na włożenie klucza do zamka i przekręcenie go. Odpowiedź nadeszła w czasie, kiedy prowadziliśmy studia nad programowaniem neurolingwistycznym (NLP), a więc zagadnieniem języka mózgu. Nagle wszystko zaczęło się wyjaśniać i układać się w sensowną całość. Odpowiedź na nurtujące nas pytania okazała się bardzo prosta i miała ścisły związek ze standardową wersją treningu NLP. Aż dziwne, że nikt z neurolingwistów nigdy na to nie wpadł.

Na kursie NLP uczą, że kiedy człowiek myśli lub przywołuje pewien rodzaj myśli, jego gałki oczne w sposób automatyczny wykonują określone ruchy, ponieważ oczy są jakby przedłużeniem mózgu. Gdy przywołujemy dane wizualne (pamięć), gałki oczne wędrują w górę i w lewą stronę, kiedy zaś konstruujemy nowe dane wizualne (wyobraźnia / zdolności twórcze), gałki oczne przesuwają się w górę i w prawo.

Podsumowując – kluczem jest dokładna obserwacja, programowanie neurolingwistyczne jest mechanizmem wewnątrz zamka, a metoda Silvy jest czynnością przekręcania klucza w zamku. Tylko połączenie tych trzech czynników pozwoli nam otworzyć drzwi! Drzwi wiodące do odkrycia nowego i potężnego narzędzia wizualizacji – inergizacji holograficznej.

Skoro więc nasze gałki oczne automatycznie wędrują w określonym kierunku – gdy myślimy czy przywołujemy konkretne myśli – to powinno być prawdziwe również twierdzenie odwrotne, a mianowicie, że aby wprowadzić do umysłu nowe dane (wyobraźnia / zdolności twórcze), czyli aby stworzyć realistyczne doświadczenie, musimy celowo kierować wzrok w określoną stronę.

Świadomie poruszając gałkami ocznymi, możemy oszukać nasz umysł i przekonać go, by uznał realistyczne doświadczenie za coś, co już się wydarzyło i co jest fragmentem naszych wspomnień z przeszłości.

Ruszyliśmy tym śladem i zaczęliśmy przeprowadzać eksperymenty podczas naszych seminariów. Odkryliśmy, j to bez większego zdziwienia, że nowe informacje o wiele skuteczniej wywołują trwałą zmianę przekonań, jeśli wprowadzane są w stanie relaksacji alfa. Wejście w stan fizycznej i umysłowej relaksacji – na przykład za pomocą techniki dr Silvy – pozwala nam ominąć większość blokujących analitycznych zachowań związanych z poziomem beta; dzięki temu wprowadzanie, akceptowanie i programowanie realistycznego doświadczenia jest łatwiejsze.

Metoda Silvy stała się niejako wyrzutnią ku inergizacji holograficznej. Pełni funkcję parasola rozpiętego nad procesem tworzenia realistycznego doświadczenia, które łączy w sobie wrażenia wszystkich pięciu zmysłów. Czuwa nad przebiegiem owego procesu i wprowadza do umysłu powstały obraz doświadczenia, wykorzystując ruchy gałek ocznych i większe emocjonalne zaangażowanie.

Zastanów się, jakiego rodzaju informacje chcesz wprowadzić do swego mózgu. Jakie jest twoje upragnione doświadczenie realistyczne? Może jest to jakiś cel, którego do tej pory nie mogłeś osiągnąć, albo jakaś umiejętność, którą chciałbyś posiąść. Zamknij teraz oczy i wejdź w stan relaksacji alfa za pomocą metody 3-1 (Zob. “Dodatek").

Po wejściu w stan relaksacji wprowadź do umysłu film z obrazową lub raczej wizualną częścią inergizacji holograficznej. W tym celu skieruj gałki oczne lekko ku górze i w prawą stronę, przy zamkniętych powiekach.

Przy takim ustawieniu gałek ocznych stwórz w umyśle ścieżkę wizualną, po czym ukształtuj dokładne wyobrażenie sytuacji tak, jak wyglądałaby ona w rzeczywistości, gdybyś ty w niej uczestniczył. Nie zapomnij o kolorach i perspektywie. Nie śpiesz się. Wymyśl dla wszystkich uczestników obrazu ubrania, zwracając uwagę na fason, fakturę materiału i jego barwę. Im więcej dodasz szczegółów, tym wyraźniejszy będzie obraz. Zapytaj sam siebie, co byś zobaczył, gdybyś miał otwarte oczy? Nie zastanawiaj się nad widzeniem tych obrazów za pomocą zmysłu fizycznego, lecz postrzegaj je za pomocą zmysłu myślowego. Inscenizuj!., w najdrobniejszych szczegółach.

Kiedy już udało ci się, ku twemu zadowoleniu, utworzyć i wprowadzić do umysłu obraz wizualny, sprawdź jakość wprowadzonych informacji. Skieruj gałki oczne do góry i w lewą stronę, po czym przywołaj scenę z pamięci. Jeśli obraz pojawia się z łatwością i jest ostry, oznacza to, że masz już do dyspozycji prawidłowo wprowadzony, szczegółowy obraz.

Jeśli występują jakieś trudności w przywoływaniu wizualnego obrazu, ustaw gałki oczne w dawnym położeniu, czyli w górę i w prawo, i jak to robiłeś poprzednio, uwzględnij w obrazie więcej punktów odniesienia, po czym ponownie sprawdź jakość obrazu. Możesz powtarzać te czynności tyle razy, ile będzie to potrzebne. Gdy już stworzysz kilka takich holograficznych inergizacji, nabierzesz wprawy i nauczysz się kształtować obraz wizualny już przy pierwszym podejściu.

Uwaga: Osobom używającym szkieł kontaktowych radzimy, by przy pierwszych ćwiczeniach zdejmowały je.

Teraz dodaj ścieżkę dźwiękowa. Pozostając w tym samym stanie relaksacji umysłu, z zamkniętymi powiekami, ustaw oczy tak, jakbyś patrzył w stronę prawego ucha... ucha o twórczym słuchu. Przy takim ustawieniu gałek ocznych stworzysz dźwięki, jakie usłyszałbyś, uczestnicząc naprawdę w przedstawionej przez ciebie sytuacji.

Stwórz scenariusz: ułóż dialog, który prowadzą “aktorzy" w twoim myślowym filmie. Zwróć uwagę na tempo wypowiedzi i barwę głosów. Nie zapomnij o dodaniu dźwięków słyszanych w tle – zarówno odgłosów natury, jak i pochodzących od człowieka.

Kiedy udało ci się, ku twemu zadowoleniu, uzupełnić obraz o ścieżkę dźwiękową, możesz przeprowadzić wewnętrzny test. Skieruj gałki oczne ku lewemu uchu (przywoływanie słuchowe). Pomyśl o ścieżce dźwiękowej. Czy dźwięki powstają z łatwością? Jeśli tak, przejdź do modelu kinestetycznego. Jeśli nie, powtórz procedurę konstruowania danych słuchowych z oczami zwróconymi ponownie w kierunku prawego ucha.

Model kinestetyczny jest inny niż wizualny i słuchowy. W trybie wizualnym i słuchowym konstruowanie odbywało się przy ustawieniu gałek ocznych w stronę prawego ucha, przywoływanie zaś – w stronę lewego. W trybie kinestetycznym obie te czynności zachodzą przy jednakowym ustawieniu wzroku.

Uwaga: w standardowej technice NLP przetwarzanie danych kinestetycznych, fizycznych i emocjonalnych objawia się ruchem gałek ocznych w dół i w prawą stronę, natomiast ruch w dół i w lewo świadczy o odbywającym się dialogu wewnętrznym, o rozmowie człowieka z samym sobą (więcej informacji na ten temat znajdziesz w następnych rozdziałach). My doszliśmy jednak do wniosku, że do tworzenia inergizacji holograficznej bardziej przydatny będzie nieco inny model. Gałkom ocznym zwróconym w dół i w prawo przypisaliśmy tylko wrażenia fizyczne, skierowanym zaś w dół i w lewo – emocjonalne. Podobnego odkrycia dokonał psycholog Steven Devore, założyciel i przewodniczący organizacji Syber Vision.

Podczas konstruowania fizycznych, czyli cielesnych, wrażeń kieruj gałki oczne w dół i w prawą stronę. Przy takim Ustawieniu oczu wprowadzaj informacje o odczuciach fizycznych. Pytaj siebie: “Gdybym teraz naprawdę przeżywał to realistyczne doświadczenie, jaka byłaby temperatura otoczenia? Jak bym się czuł w ubraniach i butach, które mam na sobie. Jak odczuwałbym obecność szkieł kontaktowych lub okularów na nosie?" – i tak dalej.

Po uzupełnieniu obrazu o odczucia fizyczne możesz sprawdzić jakość wprowadzonych danych, po prostuje przywołując. Jeśli masz trudności, powtórz ostatnie ćwiczenie i dodaj więcej szczegółów (oczy zwrócone w dół i w prawo).

Po uzupełnieniu obrazu wrażeniami cielesnymi powróć do ustawienia gałek ocznych w pozycji centralnej (spójrz prosto przed siebie – z zamkniętymi oczami). Teraz unieś oczy – powoli i spokojnie, tak jakbyś wąchał perfumy – około 10 stopni powyżej linii wzroku. Gdy będziesz wprowadzał do umysłu wrażenia węchowe, oczy automatycznie ustawią się na odpowiednim poziomie lub pod właściwym kątem.

Pozostając przy takim ustawieniu gałek ocznych, stwórz wonie i aromaty dla programowanego właśnie realistycznego doświadczenia. Sprawdź swoje postępy, przywołując dane zapachowe. Jeśli obraz węchowy nie jest kompletny, wyraź pragnienie stworzenia dodatkowych informacji i dodaj więcej punktów odniesienia do modelu zapachowego.

Następnym zmysłem biorącym udział w tworzeniu realistycznego doświadczenia jest zmysł smaku. Powróć do ustawienia gałek ocznych w pozycji centralnej, po czym opuść wzrok około 10 stopni niżej, tak jakbyś spoglądał na swoje usta.

Pozostając przy takim ustawieniu gałek ocznych, stwórz smaki, jakich mógłbyś doznać, gdyby doświadczenie realistyczne było doświadczeniem realnym. Może to być delikatna woń uroczystej kolacji lub słodki smak sukcesu. Pamiętaj, że żołądek funkcjonuje w ten sposób, iż doświadczenie negatywne może wywołać smak goryczy, natomiast wydarzenie pozytywne – czysty, wyraźny smak słodyczy.

Utrzymując gałki oczne w tym samym położeniu, sprawdź jakość inergizacji, wyraziwszy uprzednio pragnienie przywołania danych smakowych. Jeśli wymagane jest dodanie większej ilości szczegółów, wprowadź je do obrazu z zachowaniem tego samego ustawienia gałek ocznych.

Oto poddałeś już holograficznej inergizacji wrażenia wzrokowe i słuchowe, jak również kinestetyczne. Nadszedł czas na utworzenie modelu o największej sile oddziaływania, największej mocy ożywiania filmu myślowego, a mianowicie modelu emocjonalnego. Spójrz przed siebie, po czym opuść wzrok do dołu i w lewą stronę. Zadaj sobie w myślach pytanie: “Jakiego rodzaju emocje przeżyłbym w chwili osiągnięcia upragnionego celu?". Czy będzie to uczucie dumy, radości, satysfakcji, ekstazy, miłości? Określ swoje uczucie i rozwiń je; podkręć gałkę umysłowego wzmacniacza emocjonalnego. Wyobraź sobie, że to uczucie wypełnia całe twoje ciało.

KWE – kinestetyczne wrażenia emocjonalne
przywoływanie i konstruowanie
(oczy w dół i w lewo)

PEŁNE DOŚWIADCZENIE REALISTYCZNE
PW – obrazy przywoływane wizualnie (oczy w górę i w lewo) PS – dźwięki i słowa przywoływane słuchowo (oczy na linii wzroku i w lewo) KWE – kinestetyczne wrażenia emocjonalne (oczy w dół i w lewo – zarówno przy konstruowaniu, jak i przywoływaniu)
wrażenia ZAPACHOWE (oczy na wprost i 10 stopni powyżej linii wzroku) wrażenia SMAKOWE (oczy na wprost i 10 stopni poniżej linii wzroku, w kierunku ust)
KW – obrazy konstruowane wizualnie (oczy w górę i w prawo) KS – dźwięki i słowa konstruowane słuchowo (oczy na linii wzroku i w prawo) KWF – kinestetyczne wrażenia fizyczne, odczucia cielesne (oczy w dół i w prawo – zarówno przy konstruowaniu, jak i przywoływaniu)

Teraz, nadal pozostając w stanie alfa i koncentrując się na odczuciach emocjonalnych, skieruj gałki oczne w górę i w lewą stronę; dodaj do emocji ścieżkę wizualną. Następnie przenieś wzrok w kierunku lewego ucha i dodaj ścieżkę dźwiękową. Teraz spuść oczy w dół i w prawo i uzupełnij obraz o wrażenia fizyczne, po czym spójrz prosto przed siebie i 10 stopni powyżej linii wzroku, dodając ścieżkę zapachową. I znowu popatrz na wprost i 10 stopni w dół, w poszukiwaniu wrażeń smakowych, a następnie w dół i w lewo – po odczucia emocjonalne. Na koniec odpręż się i przeprowadź pełne programowanie, starając się, by twoja inergizacja była dynamiczna i barwna. Po zakończeniu programowania wyjdź ze stanu alfa, odliczając od 1 do 5.

Na seminariach poświęconych zagadnieniu panowania nad umysłem metodą dr Silvy odnosiliśmy wielkie sukcesy. Wielu słuchaczy ze łzami w oczach opisywało swoje pierwsze, po wielu latach, osiągnięcia dokonane za pomocą wizualizacji. Najkrótsza droga do sukcesu prowadzi oczywiście przez próby, próby i jeszcze raz próby.

PODSUMOWANIE
Inergizacja holograficzna
Komunikowanie się z umysłem wewnętrznym

Teraz już wiesz, na czym polega sekret inergizacji holograficznej. Prawdopodobnie dokonaliśmy pierwszego od wielu lat znaczącego przełomu w badaniach nad wizualizacją.

Inergizacja typu holograficznego jest potrzebna szczególnie ludziom, którzy mają kłopoty z wizualizowaniem, gdyż albo nie pojmują istoty wizualizacji, i tym samym komplikują cały proces, blokując go, albo z natury nie są wzrokowcami, lecz mają za to bardziej rozwinięty tryb postrzegania kinestetycznego bądź słuchowego.

Dzięki holograficznej inergizacji mogą wykorzystać swą lepszą z natury umiejętność kinestetyczną lub słuchową do tworzenia ścieżki wizualnej w swym realistycznym doświadczeniu.

Z pomocą tego nowego narzędzia możesz wyznaczać cele i Osiągać je. Stosuj więc technikę inergizacji i uczyń ze swej wewnętrznej świadomości najlepszego przyjaciela, który pomoże ci osiągać sukcesy we wszystkich dziedzinach życia.

W celu stworzenia realistycznego doświadczenia przy programowaniu przyszłych osiągnięć, eliminowaniu złych nawyków, lęków, niesłusznych przekonań lub rozwijaniu jakiejś umiejętności wykonuj następujące czynności:

Etap pierwszy: Zamknij oczy i wejdź w stan relaksacji umysłu za pomocą metody 3-1.

Etap drugi: Pozostając nadal w stanie alfa, zwróć oczy w górę i w prawą stronę. Stwórz obraz wizualny, dodając barwę i akcję.

Etap trzeci: Sprawdź jakość tego obrazu, kierując gałki oczne w górę i w lewo. Jeśli obrazy napływają z łatwością, przejdź do następnego etapu, jeśli nie – powtórz etap 2.

Etap czwarty: Teraz ustaw gałki oczne tak, jakbyś spoglądał na swoje prawe ucho. Skonstruuj ścieżkę dźwiękową zawierającą muzykę, rozmowy i dźwięki w tle.

Etap piąty: Sprawdź ścieżkę dźwiękową, wykonując ruch gałkami ocznymi tak, jakbyś patrzył na swoje lewe ucho. Jeśli przywoływanie przebiega łatwo, przejdź do następnej czynności, jeśli nie – powtórz ćwiczenie 4.

Etap szósty: Skieruj oczy w dół i w prawo i stwórz fizyczne wrażenia, jakich doznałbyś, uczestnicząc naprawdę w sytuacji, którą obecnie wizualizujesz. Przy takim samym ustawieniu gałek ocznych sprawdź efekt, przywołując z pamięci owe cielesne wrażenia. Jeśli przywołujesz je z łatwością, przejdź do następnego etapu.

Etap siódmy: Teraz spójrz w lewo i w dół. Stwórz emocje, które przeżywałbyś, gdybyś rzeczywiście znalazł się w wyobrażonej sytuacji. Aby sprawdzić postępy, nadal przy tym samym ustawieniu gałek ocznych przywołaj owe emocje. Jeśli nie sprawia ci to trudności, przejdź do dalszych etapów.

Etap ósmy: Spójrz prosto przed siebie (oczywiście ciągle z zamkniętymi oczami) i 10 stopni powyżej linii wzroku, tak jakbyś patrzył na swój nos. Dodaj dane zapachowe. Sprawdź Je tak, jak opisano wyżej.

Etap dziewiąty: Oczy skierowane do przodu i 10 stopni poniżej linii wzroku, jakbyś patrzył na usta. Stwórz informacje smakowe, a następnie sprawdź ich jakość.

Etap dziesiąty: Teraz połącz wszystkie obrazy (wzrokowy, dźwiękowy, zapachowy, dotykowy, smakowy i emocjonalny), a otrzymasz pełną inergizację holograficzną. Dodaj akcję, kolory i zbliżenia.

Etap jedenasty: Odliczając od 1 do 5, wyjdź ze stanu alfa, otwórz oczy, poczuj się wspaniale i w doskonałym zdrowiu.

Celem realistycznego doświadczenia jest stworzenie doświadczenia sztucznego w sposób tak szczegółowy, by umysł przyjął to, co “realistyczne", za rzeczywistość. Dzięki tętnu zostanie ono skatalogowane w banku pamięci jako wspomnienie, a ty przechytrzysz własny umysł tak, że przezwycięży on ograniczające go przekonania i poszerzy twą strefę komfortu, a tym samym pozwoli ci osiągać nowe cele.

4. INERGIZACJA HOLOGRAFICZNA Komunikowanie się z umysłem wewnętrznym

PODSUMOWANIE Inergizacja holograficzna Komunikowanie się z umysłem wewnętrznym

4. INERGIZACJA HOLOGRAFICZNA
Komunikowanie się z umysłem wewnętrznym

PODSUMOWANIE
Inergizacja holograficzna
Komunikowanie się z umysłem wewnętrznym